Árið 1961 náði íslenska
landsliðið í handknattleik þeim merka áfanga að ljúka keppni í sjötta sæti
heimsmeistaramótsins sem fram fór í Vestur-Þýskalandi. Þessi árangur náðist þrátt
fyrir að hér á landi væri mjög takmörkuð aðstaða til að stunda handknattleik á
löglegum keppnisvöllum. Íslandsmótið fór fram í íþróttahúsinu Hálogalandi og var
aðstaðan þar bágborin. Hérlendis vantaði fullstóran völl með rúmri
áhorfendaaðstöðu.
Laugaralshöllin reis fimm
árum síðar, árið 1965; mannvirki sem gjörbylti allri aðstöðu þess tíma. Því
miður, núna hálfri öld síðar, er ljóst að höllin stenst ekki nútímakröfur og
þörf er á nýju mannvirki til að bæta æfinga- og keppnisaðstöðu landsliðanna í
hand- og körfuknattleik.
Hverfum 57 ár aftur í tímann og
vitnum í Ásbjörn Sigurðsson, þáverandi formann HSÍ. Hann lét gamminn geysa
áður en lagt var af stað í heimsmeistarakeppnina í Vestur-Þýskalandi og sagði í
gamni: ,,Við förum út, komumst í lokakeppnina og þegar við komum heim, þá
verður búið að byggja fyrir okkur nýja glæsilega íþróttahöll með fullstórum
handknattleikssal og rúmgóðu áhorfendasvæði.”
Það sorglega við þetta er að
hægt er að yfirfæra þessi orð Ásbjörns til dagsins í dag. Segjum að Guðmundur
B. Ólafsson, formaður HSÍ, láti hafa eftir sér áður en lagt verður af stað í
lokakeppni HM í Danmörku og Þýskalandi í byrjun næsta árs. ,,Við förum út,
komumst í milliriðil og þegar við komum heim, þá verður búið að byggja fyrir
okkur nýja glæsilega íþróttahöll með löglegu keppnisrými og rúmgóðu
áhorfendasvæði.”
Ennfremur segir í frétt
Morgunblaðsins árið 1961 sem bar yfirskriftina ,,Svona lið þarf bætta aðstöðu" að handboltahetjurnar sem náðu þeim frábæra árangri að enda í sjötta sæti ættu svo sannarlega skilið betri aðstöðu í öllu sem viðkemur iðkun
íþróttarinnar.
,,Og ættu piltarnir sem gert
hafa ísl. íþróttir frægar á skammri stund í Þýskalandi það ekki skilið að fá
sómasamlegar aðstæður til æfinga og keppni. Þeir hafa sannarlega sýnt með
afrekum sínum að ekki má lengur dragast að skapa viðunandi aðstæður hér á landi
fyrir þessa grein, sem hæst ber afrekslega hjá okkar þjóð.”
Þarna stóð að landsliðinu
vantaði sómasamlega aðstöðu til æfinga. Hvernig er staðan í dag? Jú, hún er
bágborin og til skammar. Landsliðin í hand- og körfuknattleik þurfa að ganga á milli íþróttafélaga í
Reykjavík og betla um æfingatíma fyrir mikilvæga landsleiki. Ekki er hægt að
æfa í Laugardalshöllinni því hún er bókuð undir önnur verkefni. Okkar helsta keppnishöll
úthýsir í raun hand- og körfuboltalandsliðunum þegar gríðarlega mikið er undir. Ófyrirgefanlegt.
Ég læt hér fylgja lokaorð
greinarinnar úr Morgunblaðinu frá 1961 og hugsa til silfurdrengjanna frá Peking
2008. Ekki fengu þeir að spila á nýjum og glæsilegum heimavelli eftir
stórkostlegt afrek. Við skulum vona að nýjar hetjur á borð við Gísla Þorgeir Kristjánsson,
Hauk Þrastarson og Martin Hermannsson fái að sýna listir sínar í nýrri höll
áður en langt um líður.

Ummæli
Skrifa ummæli